Ýnsancýklar'ýn mekaný, pek çok Dostoyevski öyküsünde olduðu gibi yine Petersburg. Büyük ustanýn, o güçlü üslubuyla anlattýðý; sýradan, pek fazla dikkat çekici olmayan, fakir insanlarýn dostluk ve sevgi öyküsü. ‘...Nedense, bahar insanda sýcak ve mutlu hisler uyandýrýyor. Tabiatla birlikte insanýn duygularý da canlanýyor. Ben ki, hayatta dikili aðacý olmayan zavallý bir ihtiyarým. Düþünebiliyor musun, ben bile hayal kurabiliyorum!
Belki kýsacaksýnýz ama, yeni bir kitap aldým. Oldukça duygusal psikolojik aðýrlýklý kitap. Kitabýn baþýnda bir de þiir var.
Ah, niçin kuþlar kadar hür deðilim?
Beni duvarlar arasýna esir eden
Bu baðlardan nasýl kurtulacaðým?
Daha bunun gibi birtakým hoyratça fikirler... Neyse, geçelim bunlarý... Nemize lazým!’
Aile
